Vorig jaar overleed brigade-generaal b.d. Ben Bouman. Nog juist voordat hij overleed kon hij het manuscript van zijn laatste boek en studie voltooien. Ten eerste is het boek dat Bouman schreef zeer lezenswaardig. ‘Succes in een verloren oorlog. Het 6e Regiment Veldartillerie en zijn Speciale Troepen in de onafhankelijkheidsstrijd van de Republiek Indonesië, 1946-1949’, heet het boek. Bouman kwam als dienstplichtig officier aan in Indonesië ingedeeld bij de veldartillerie. Drie jaar lang bewaakten de mannen van zijn eenheid het gebied dat hen was toegewezen op Java. De Indonesische rebellen vreesden dit gebied door de nooit slapende kanonniers die niet alleen goed gericht artillerievuur afgaven, maar ook niet aarzelden om als infanterist het gebied in te gaan. De samenwerking tussen artilleristen en infanteristen was hier voorbeeldig, want de infanterie wás de artillerie. Een geruststelling die veel infanteristen niet zullen herkennen. Ga maar eens een vijandelijk gebied in zonder de mogelijkheid van dekkingsvuur of ondersteuning. Bouman beschrijft niet alleen zijn eigen ervaringen en herinneringen, hij put ook uit dagboeken en brieven die hij destijds aan zijn ouders schreef. Samen met interviews die hij deed met oude wapenbroeders én voormalige rebellen geeft dat een zeer goed beeld van de strijd van die eenvoudige dienstplichtigen die eigenlijk het liefst naar huis wilden, maar ondertussen wel hun werk naar alle vermogen deden. Af en toe komen we in het verhaal van Bouman echte ijzervreters tegen, zoals kapitein Spier. Spier werd gerepatrieerd aan het eind van de oorlog, maar reisde terug min of meer op eigen initiatief en werd toen opnieuw verplicht gerepatrieerd. Spier maakte zich grote zorgen over het lot van de aan hem toevertrouwde en door hem gecommandeerde inheemse troepen. Spier zou uiteindelijk een Willemsorde overhouden aan zijn bevel over de Speciale Troepen, maar zou daar niet lang voor gaan zitten. Hij meldde zich al spoedig voor de strijd in Korea. De gemoedelijke toon van het boek van Bouman maakt het lezen ervan een plezier. Bouman blijkt een gewone jongen, die boeiend kan vertellen. De oorlog in Indonesië werd verloren doordat het uiteindelijk onhoudbaar werd dat een handjevol blanken een zo groot rijk beheerst, maar aan de Nederlandse jongens die jarenlang van huis waren om het vuile werk voor de heren in Den Haag te doen heeft het niet gelegen. Het boek heeft 140 bladzijden en is rijkelijk voorzien van foto’s en kaartjes.
